Vervolg van Stories – Later als ik groot ben…
Iedereen had vroeger toch een droomberoep in zijn jeugd? Ik wilde als klein mannetje eerst brandweerman en later rietdekker worden. De reden was niet door mijn naam (vic), maar door mijn opa en oom. Ik logeerde toen ik 10-14 jaar oud was regelmatig bij mijn grootouders, neven of oom en tante in het dorp waar mijn vader vandaan komt. Sommige van mijn beste jeugdherinneringen liggen op die plek en in die periode toen ik in de schoolvakanties mijn oom ging helpen die rietdekker was. In de eerste jaren kwam opa, van wie mijn oom het vak had geleerd en ook de zaak had overgenomen, ook helpen. Ook neven waar ik vaak logeerde kwamen dan regelmatig helpen met het sjouwen van riet. Ik genoot van de buitenlucht, het fysieke werk en het contact met mijn oom en tante, neven en opa. Voor mijn gevoel was ik echt ‘buiten’ wanneer we weer met de oranje VW Transporter op weg gingen door de polders naar boeren waar mijn oom het dak aan het vervangen was. Een bijna idyllisch beeld nu ik het zo opschrijf. Toch ben ik geen rietdekker geworden….
In de pubertijd had ik het erg druk met mezelf en via de droomberoepen designer, commando en een beetje hulp van beroepskeuzetesten kwam ik op 20-jarige leeftijd op de sociale academie terecht om uiteindelijk Personeelsadviseur te worden. Dit heb ik ook daadwerkelijk 12,5 jaar gedaan. Toen ik bij SNS Reaal werkte kwamen Six Sigma en later Lean op mijn pad en heb ik me omgeschoold. Ik werd al heel snel Bedrijfshoofd Lean en gaf leiding aan een gave groep mensen en een groot Lean Programma.
En opeens merk je dat niemand je meer de vraag stelt wat je wilt worden als je later groot bent!
Alsof je als (jong)volwassene geen dromen meer kan hebben over je beroep? Ik moet eerlijk toegeven dat ik me dat een tijd ook niet realiseerde. Net als velen was ik bezig met de ratrace die begint na je studie en bij mij duurde tot ik een jaar of 40 was. In die periode was ik meer met korte termijn doelstellingen (geld, middelen, status) bezig dan het met daadwerkelijk realiseren van mijn doelen. Domweg omdat ik mezelf niet meer de tijd gunde om over die doelen na te denken.
Toch zijn er soms momenten dat er gesprekken ontstaan over persoonlijke doelstellingen. Iedereen heeft toch wel eens gedroomd over het winnen van de loterij? En als je daar samen over filosofeert dan kom je toch ook wel eens te spreken over de vraag wat je dan zou gaan doen? Sommigen zeggen dat ze nooit meer gaan werken terwijl de meesten roepen dat ze dan nog door zouden werken. Ik roep al jaren dat ik dan parttime boswachter zou worden…
De afgelopen jaren kwam ik er achter dat het nog steeds zeer belangrijk voor me is om in de natuur te zijn. Om weer even ‘buiten’ te komen. En elke keer als ik mijn auto parkeerde bij De Hoep (PWN bezoekerscentrum in Castricum) en al die auto’s zag van de boswachters werd ik een klein beetje jaloers. Het werk wat ik doe en de plannen die ik heb om te doen geven me meer dan voldoende uitdaging en koers om nog jaren plezier van te hebben. Maar toch zou ik, als ik de gelegenheid zou hebben, ook wel eens willen ontdekken hoe het is om boswachter te zijn.
Een paar jaar terug werkte ik bij de NS toen er een nieuwe leider kwam voor het Lean Team waar ik in werkte. Joost Preyde is een zeer ervaren veranderaar en onder andere een van de oprichters van House of Performance. Een ware vakman die voor mij een voorbeeld is. Tijdens het kennismakingsgesprek stelde hij mij voor het eerst weer de vraag der vragen: ‘ Wat wil je worden als je later groot bent?’. Toen ik daarop antwoordde wat dat was begon hij te glimlachen …. ook hij droomt ervan om boswachter (aan zee) te worden.
Het mooiste uit deze anekdote is niet zozeer dat we toevallig beiden dezelfde droom hebben maar meer nog dat we beiden een droom hebben. Sindsdien ben ik weer actief aan mensen gaan vragen wat ze willen worden als ze later groot zijn. Ik gebruik de consternatie die na het stellen van deze vraag soms ontstaat om in gesprek te raken over doelen. Veel mensen die ik tegenkom zijn vergeten om te blijven dromen. Dat zijn de mensen die niet meer gelijk een antwoord weten als ik ze de vraag stel wat ze willen worden als ze later groot zijn. Bijna alle coaching gesprekken die ik voer met ondernemers gaan over deze vraag; het is namelijk bepalend om te weten wat dan de eerste stappen zijn.
Hoe komt het nou dat je als ondernemer opeens geen dromen meer hebt? Niet meer weet waar je naartoe werkt en wat de keuzes zijn die je moet maken om daar te komen. Toen je een kind was en de vraag regelmatig werd gesteld was het wel normaal om te dromen. En nu niet meer? Vaak kan ik helpen om weer zelf te gaan dromen en om deze dromen dan concreet te maken naar het hier en nu. Dus wat kun je vandaag doen als stap in de richting van je droom.
Ik heb op dit moment ongewild wat meer tijd dan normaal. Afgelopen weekend ben ik op mijn buurman afgestapt en heb hem gevraagd of ik een middag met hem mee mag op ‘snuffelstage’. Deze buurman werkt bij PWN als boswachter en zijn PWN-auto staat elke dag tussen de middag in onze straat….. Durf te dromen!
Victor de Bruijn (www.vicstory.nl) coacht teams (2 tot 200 personen) en leiders. Tientallen jaren ervaring als leider, coach en ondernemer maar vooral als mens zijn de bagage om zich te verwonderen over wat hij waarneemt. In de loop van de jaren brengt zijn reis om zichzelf te leren kennen met zich mee dat hij scherper verwoordt wat hij waarneemt. En hiermee helpt hij teams en leiders hun eigen koers te ontwikkelen.
